پل جوئی که به اشتباه آن را پل چوبی هم می گویند به نام های دیگری همچون سعادت آباد، پل هفت دست و پل درياچه نیز معروف است و در خیابان کمال اسماعیل، بین پل های الله وردی خان و خواجو با عرض 6 متر و طول حدود 147 متر ساخته شده است و از بناهای دوره شاه‏ عباس دوم صفوی در سال 1065 هجرى است.

همان طور که گفته شد نام اين پل در اصل پل “جويی” است و از جوي کوچک سنگي که روي آن قرار داشت و تا چند دهه پيش هم باقي بود گرفته شده است. چون در اطراف پل عمارت هاي سلطنتي زيبا و با شکوه سعادت آباد، هفت دست، آيينه خانه،‌ کلاه فرنگي و نمکدان واقع شده بود، اين پل را براي ارتباط اين دو قسمت ساخته بودند ؛ پلي که محل عبور و مرور خانواده شاه صفوي، امرا، ‌اشراف،‌ مهمان ها و سفيراني بوده که اجازه ملاقات با شاه عباس دوم مي يافتند. همچنين آب هم به وسيله جوي سنگي کنده شده روي پل بين اين عمارت ها و باغ ها روان بوده است. برج شش گوشه وسط  پل با چشمه ‌های آب جاری فرح بخش حال امیران، اشراف، مهمانان و سفیرانی بود که به حضور شاه شرفیاب می ‌شدند. در بخش شرقی و غربی این پل، آب رودخانه بر روی هم انباشته می ‌شده و به گونه دریاچه ‌ای در می ‌آمده به آن “پل دریاچه” نیز می ‌گفته ‌اند